II STORY.

Nie przepadam za siatkówką! Brzmi zbyt ostro nawet jak na mnie i do końca nie jest zgodne z prawdą. Nie przepadam za siatkarzami! Tak to brzmi zdecydowanie lepiej. Siatkarze to albo gburowate gwiazdeczki, którzy myślą, że są bogami albo około dwumetrowi faceci, który nigdy nie dorosną i zawsze zachowują się, jak dzieci. Do tej grupy zalicza się mój brat i przez to Iwona nie ma w domu dwójki a trójkę dzieci, bo Krzysiek to takie przerośnięte dziecko. W ogóle to nie wiem jak to możliwe, że jesteśmy rodzeństwem. Nie dość, że dzieli nas dziesięć lat różnicy to charakterami różnimy się, jak dzień i noc. To on zawsze był ten wesoły i zabawny a ja ta wredna i złośliwa. Ale, żeby nie było, że nie lubię swojego brata tak jak to wynika z mojego wstępu to dementuje kocham go, ale są dni, gdy nie chcę go znać i mam ochotę zabić, tak jak na przykład wczoraj.

Przyjechałam do Wałbrzycha, by odpocząć i zastanowić się co dalej. W walizce miałam jeszcze świeży dyplom ukończenia Cambridge na kierunku managerskim. W Polsce w ofertach z takim wykształceniem mogłam przebierać jak w wylęgałkach, ale czy chciałam tutaj osiąść na stałe. Na razie liczyłam na minimum cztery miesiące leniuchowania, należało mi się, te plany pokrzyżował mi Krzysiek.
- Jak to załatwiłeś mi pracę!? – darłam się do słuchawki nie zwracając uwagi na wścibskie spojrzenia sąsiada rzucane z za płotu.
- Normalnie, szepnąłem słowo, gdzie trzeba i masz. Co nie cieszysz się?
- Jasne, że się cieszę – prychnęłam z sarkazmem.
- To jutro o ósmej widzimy się w Spale – zakończył, nim zdążyłam zapytać czy ma namyśli ósmą rano, czy dwudziestą wieczorem. Na nic zdało się moje dobijanie do niego, cwaniak wyłączył telefon.
Miło się dowiedzieć, że właśnie zostałam drugim menagerem reprezentacji Polski siatkarzy. Nie powiem doświadczenie zawsze się przyda, ale dlaczego akurat tam?

Żeby dojechać na czas musiałam wstać przed czwartą, kiedy, więc stałam w holu czekając na brata nie tryskałam ani odrobiną dobrego humoru. Mastodonty właśnie schodziły na śniadanie, czułam te ciekawskie spojrzenia na sobie, to nie było mi obce. Moje platynowe długi i falowane włosy zawsze wyróżniały się w tłumie a wzrostem mogłam dorównać niektórym z nich. Dziś na domiar tego założyłam szpilki, to tak, żeby po wnerwiać trochę Krzysia, nie lubił, gdy byłam od niego wyższa nawet, jeżeli zasługą tego były 10-centymetrowe platformy.
- Aśka jesteś! – jeżeli dobrze udało mi się policzyć zjawił się na dole jako ostatni.
- Czekam już pół godziny – spojrzałam na niego z góry, jakie to miłe uczucie. – Nienawidzę cię za ten pomysł – dodałam, kiedy taszczył moja walizkę na odpowiednie piętro.
Po południu czekała mnie pierwsza konfrontacja ze stadem. Dobrze, że przynajmniej sztab szkoleniowy wydawał się być normalny, nie to, co ta dwudziestka pawianów.
- Przedstawiam Dżoanę… – przełknęłam ślinę na taką formę mojego imienia, nienawidziłam jej, ale przecież nie poślę morderczego spojrzenia trenerowi kadry - … będzie pracować wraz z Andrzejem. Do niej możecie się zwracać z podobnymi prośbami jak do niego – Anastasi dopełnił formalności.
Z grupy osobiście znałam tylko starą gwardię Ziomka, Gruchę, Bąka no i Krzyska, resztę miałam okazje poznać przelotnie albo wcale. Gdy podawałam rękę każdemu z nich ten jeden wyraźnie mi się nie spodobał, przypominał jednego takiego dupka, z którym miałam nieprzyjemne wspomnienia ze studiów. Różniły ich tylko oczy tamten miał czarne tęczówki a ten soczyście zielone. Nie chciałam spoufalać się z nimi, bo, po co. Wolałam zajmować się zadaniami, które wyznaczał mi Wołkowycki, było tego sporo, ale były jak dla mnie banalnie proste. Za to siatkarze mieli jakieś kosmiczne wymagania, a to posiłek nie taki jak chcieli, to znów w autokarze nie było odpowiedniego sprzętu muzycznego, nie wspomnę już o twardych materacach, braku poduszki itp. Dopiero po jakimś czasie przestałam się przejmować tymi wywodami wyobraźni, w kadrze i tak mieli, jak u Pana Boga za piecem. Niestety, zawsze są jakieś granice a oni te granice przekroczyli w Brazylii, gdzie Nowakowski nie chciał pokoju z balkonem, bo ma niby lęk wysokości a Bartman z Kubiakiem chcieli łazienkę z prysznicem, a nie wanną.
- Jesteście bandą rozkapryszonych palantów! – wrzasnęłam rozwścieczona na korytarzu, gdzie grupka kadrowiczów zaczęła wymieniać się kluczami burząc tym cała moja listę którą miałam zaraz podrzucić Andreii
- A ty zachowujesz się jakbyś ciągle miała okres – wyszeptał Zbyszek, który stał obok mnie. Nie wiedział, że tymi słowami zapoczątkował wojnę.
- Idź może sobie zaruchaj, bo zgromadzone emocje źle na ciebie działają. Pełno tu tych twoich brązowookich brunetek. – nie dam sobie tak pogrywać, z Aśką Ignaczak się nie zadziera!
- A skąd wiesz może zmieniłem upodobania? – na oczach niedobitków, którzy jeszcze nie ustalili, kto ma mieć jaki pokój przycisnął mnie do ściany i uszczypnął w tyłek. Czując bliskość jego ciała poczułam się dziwnie i wcale mi się to nie spodobało.

Dzięki Bogu, że Andrea nie znał polskiego a nikt ze sztabu nie był tak uprzejmy, by mu tłumaczyć moje wyzwiska i sarkazmy rzucane w stronę Bartmana na każdym treningu czy po za nim. Dałabym sobie rękę uciąć, że wywaliłby mnie, za to na zbity pysk. Odkąd zaczęliśmy sobie ze Zbyszkiem dogryzać zrobiło się znacznie ciekawiej. Jak nie ukradkiem dosypałam mu soli do zupy, to znów dałam spodenki o dwa rozmiary za małe lub wyprałam jego nakolanniki z różowym barwinkiem, tak ze teraz Zibi na treningu wyglądał jak lala Barbie. On z resztą nie był mi dłużny rozsypując na łóżku rozkruszone chipsy, zostawiając dżdżownice w umywalce, czy wywieszając na pobliskim spalskim drzewie całą moją spakowaną bieliznę. Najśmieszniejsze w tym było to, że Krzysiek również wykazał się inwencją twórczą i pomagał mi wymyślać różne intrygi. Trwało to dobre dwa miesiące i nie wiem czy nie ciągnęłoby się dłużej, gdyby nie ta koszmarna kontuzja, której się Bartman nabawił.
- Aśka jedź z nim do szpitala – zarządził Anastasi, tak nauczyłam go wymawiać moje imię jak należy. – Lekarz dotrze jak tylko poskłada resztę drużyny do kupy.
Zbyszek nie dał się wsadzić do karetki mimo moich ciągłych nalegań, był tak uparty, że zmuszona zostałam do zamówienia taksówki. Miałam już dość słuchania jego przekleństw, którymi sypał na prawo i lewo tak, że aż więdły uszy.
- Nie wychodź – złapał mnie za rękę, gdy lekarz szykował aparaturę, by przeprowadzić USG łydki. W jego oczach mieszała się wściekłość z przerażeniem. Siedziałam tak w milczeniu patrząc na ukazującą mi się zupełnie inną twarz siatkarza. Tak jakby wreszcie zrzucił maskę. Z nogą nie było dobrze i, choć nikt o tym głośno nie mówił, wszyscy wiedzieliśmy, że nie zdąży do Mistrzostw Europy.

Pusto było bez niego w Czechach i Austrii, a ja definitywnie zmieniłam zdanie na temat naszej kadry. Ok. nadal zachowywali się, jak dzieci, ale na pewno nie mogłam ich już nazwać rozkapryszonymi gwiazdkami. Do zakończenia umowy jaką podpisałam z PZPS został juz tylko jeden turniej, ponad trzy tygodnie w kraju kwitnącej wiśni, ale najpierw krótkie zgrupowanie w Spale. Zjeżdżając do ośrodka powitaniom i uściskom nie było końca a jako ostatni przyjechał On z Kubiakiem.
- Brakowało mi ciebie- szepnął zamykając moja sylwetkę szczelnie miedzy swymi ramionami.
- Chyba nie uwierzysz, ale mi ciebie też – tak tęskniłam za nim, sama nie wiedząc czemu.
Nie wiem, kiedy i jak to się stało, ale teraz przebywaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę dzieląc się doświadczeniami i historiami z życia wzięte. Miałam nawet wrażenie, że Kubiak jest zazdrosny, że w pewien sposób podprowadziłam mu przyjaciela.

Dziś w Tokio czekało nas małe świętowanie, wyznaczony cel został zrealizowany i Londyn już mógł nas witać za te dziewięć miesięcy. Stałam na niewielki tarasie ramie w ramie z Nim podziwiając panoramę pogrążonego w mroku miasta. Nawet nie zauważyłam a nasze pozycje się zmieniły tak, że teraz staliśmy do siebie twarzą w twarz.
- Asiu ja…- zaczął zbliżając twarz do moich warg.
- Nic nie mów – sama zamknęłam jego usta pocałunkiem tak dla pewności.
- Teraz jesteśmy w pokoju Dzika! Dziku, gdzie jesteś?! – usłyszałam głos brata, który stał w drzwiach a kamerę miał ustawioną na nasze splecione ze sobą ciała. – O łał! – krzyknął Krzysiek. – To się wytnie! – dodał opuszczając kamerę, gdy zobaczył mój wściekły wzrok.
- Zibi wpakowałeś się w największą kabałę w swoim życiu. Aśka to przecież zło wcielone. Ty się lepiej jeszcze zastanów – Igła ignorując moją obecność dawał mu rady.
- Mylisz się, to, że ją poznałem to coś wspaniałego. To raczej tobie należy się bura, że ukrywałeś ją przed nami – zagarnął mnie ramieniem do siebie.
Co będzie dalej nie wiedziało żadne z nas. Miałam przecież wracać do Londynu i tam szukać szczęścia, ale czy chciałam tego równie mocno jak w maju? No właśnie nie. Może wiec wrócę do Londynu, ale dopiero na olimpijskie parkiety mając u boku kogoś, kto będzie znaczył dla mnie wiele.

~*~

Dodaje już dziś, bo chyba łapię jakiegoś doła, może poprawicie mi troszkę humor
Dzisiaj Zbyszek, miał być ktoś inny, ale z racji tego, że dla Zbyszka mam w planach jeszcze przynajmniej dwie historie to z, nim dodaje teraz.

Ostatni raz poinformowałam wszystkich z mojego gg. Kto chce być jeszcze informowany niech wpisze się na listę.