V STORY.

Pechowiec. W słowniku pod tym hasłem wystarczyło, by wpisać Renata Prymuszko i wszystko było, by jasne. Jedyne co mi się w życiu udało to mój 5 letni synek Patryk. Wszystko inne to pasmo nieszczęść, niepowodzeń i rzucanych kłód pod nogi. Wiem, że w pewnym stopniu sama sobie jestem winna, że moje życie wygląda tak, a nie, inaczej, ale, odkąd Patryk pojawił się na świecie to on był, jest i będzie najważniejszy. Ja od tej pory zeszłam na drugi plan, jestem tłem wypełniającym jego świat, kochającą mamą, która zawsze pocieszy, ukołysze od snu i ucałuje, gdy coś sobie zrobi. Ciąża w wieku niespełna 16 lat spowodowała, że cały mój świat wywrócił się do góry nogami i nie tylko mój, bo ojca Patryka również. Przez pierwsze dwa lata życia naszego synka nie przypominaliśmy nawet rodziny, a tak naprawdę to nigdy się nią nie staliśmy. Ja znosząc ciągłe wypominania mieszkałam w rodzinnym domu a Leszek przebywał w domu dziadków, którzy go wychowywali. Później nastał dzień ślubu i myślałam, że teraz będzie tylko lepiej. Z pomocą znajomych wynajęliśmy kawalerkę i zaczęliśmy żyć na własny rachunek. Wtedy też poznałam drugą twarz mojego męża. Pojawiły się awantury, utarczki i przepychanki aż wreszcie tak na poważnie Leszek podniósł na mnie rękę. Zrobił to raz, drugi, trzeci tłumaczyłam to sobie, że to przez jego kłopoty w pracy, że gdy miną wszystko wróci do normy. Tak się nie stało i między nami działo się coraz gorzej. Pewnie nadal bylibyśmy małżeństwem, gdyby nie to, że pewnego wieczora Leszek podniósł rękę na płaczącego Patryka. Miarka się przebrała, nie zabierając nawet swoich rzeczy uciekłam z synem na rękach. Kolejne miesiące były pasmem następnych upokorzeń, nie dość, że zaszłam w ciążę w tak młodym wieku to teraz nie mając jeszcze 19 lat rozwodziłam się. W mojej małej wiosce było do wprost nie do ogarnięcia. Wszyscy traktowali mnie jak trędowatą, nawet własna rodzina. Posunęli się nawet do tego, że po kolejnej wywołanej przez nich awanturze wręczyli mi 500 zł i wyrzucili za drzwi w środku zimy. Trafiłam, wtedy do domu samotnej matki w Katowicach. Z początku było nam tutaj z Patrykiem dobrze, ale jak zawsze żyjąc w większej społeczności pojawiało się mnóstwo konfliktów. Na gwałt szukałam pracy i znalazłam ją w Jastrzębiu, udało mi się nawet znaleźć niewielkie mieszkanko i tutaj już od 1,5 roku żyjemy sobie spokojnie z moim synkiem. Praca sprzątaczki to było jedyne zajecie jakie można zaoferować osobie z moim wykształceniem. Dopiero niedawno rozpoczęłam naukę w wieczorowym technikum, ale i tak ciężko było wszystko ze sobą pogodzić. Nie raz Patryk przychodził ze mną na halę, by czekać aż ją posprzątam. Wiedziałam, że nie powinnam tak postępować, że dziecko w jego wieku w późnych godzinach wieczornych powinno spać we własnym łóżku, a nie drzemać na trybunach. Ciągle bałam się, że mi go odbiorą. Jeszcze, teraz gdy nowo otwarta hala jest kilkakrotnie większa a tym samym ja mam więcej obowiązków.

***

Uwijałam się, jak w ukropie, by zdążyć przed porannym treningiem siatkarzy. Wpierw ogarnęłam szatnię później starałam się doprowadzić do porządku płytę boiska. Nie było chwili bym nerwowo nie rozglądała się na boki czy przypadkiem któryś z nich nie zechciał przyjść wcześniej. Pracę tę powinnam wykonać wczoraj wieczorem, ale Patryk źle się czuł, musiałam wszystko odłożyć na dzisiaj i z nożem na gardle spieszyć się, by zdążyć na czas. Teraz mój synek bawił się w rogu klockami dając mi spokojnie sprzątać. W oddali usłyszałam kroki, znów mój wzrok powędrował na zegarek, do treningu pozostało jeszcze 45 minut, niestety chyba któryś z siatkarzy postanowił przyjść wcześniej. Po chwili usłyszałam, że nie proszona przeze mnie osoba jest już na boisku. Odwróciłam się z obawą, miałam nadzieję, że to któryś z polskich zawodników, obcokrajowcowi ze swoją marną znajomością angielskiego nawet nie potrafiłabym wytłumaczyć, że muszę tutaj dokończyć sprzątanie.

- Przepraszam – pomachał do mnie z oddali. Odetchnęłam z ulgą, to był Michał. – Czy ja będę przeszkadzał pani, jeżeli sobie potrenuję zagrywkę?! – krzyknął.

- To ja przepraszam, nie powinno mnie tutaj być – może jednak niepotrzebnie się tłumaczyłam, jeszcze mnie podkabluje szefostwu.

- Fakt, nigdy pani nie widziałem, myślałem, że to jakieś dobre duszki sprzątają- rozluźnił nieco napiętą atmosferę. – To ja mogę sobie poćwiczyć?

- Tak, mi to nie będzie przeszkadzać. Tylko niech pan jeszcze chwilę poczeka – ruszyła w stronę synka, by posadzić go w miejscu, gdzie nie będzie narażony na lecące niepostrzeżenie piłki. Wzięłam go na ręce z zamiarem ulokowania go na bocznej trybunie za Kubiakiem. By to zrobić musiałam przejść obok siatkarza. Patryk niezadowolony wiercił się w moich ramionach.

- To pani dziecko? – zapytał, gdy usadowiłam już 5- latka w odpowiednim miejscu.

- Tak – chciałam już wrócić do swoich obowiązków a szatyn chyba najwyraźniej zamiast do treningu nabrał ochoty na rozmowę.

- Michał jestem, a pani i ten młody dżentelmen? – spytał.

- To jest Patryk, ja mam na imię Renata i proszę niech mi pan nie mówi na „ pani” Dla mnie to krępujące, jestem od pana młodsza – to akurat wiedziałam dobrze.

- Dobrze, ale to ma działać w obie strony – przytaknęłam i tak najprawdopodobniej była to nasza pierwsza i ostatni rozmowa, nie było się, o co spierać.

- Ojciec pewnie jest dumny z takiego syna – Kubiak nieświadomie poruszył drażliwy temat.

- Nie wydaje mi się, od lat go nie widział – sama nie wiedziałam czemu mu o tym powiedziałam, nie chciałam dalej ciągnąć tej rozmowy – Ja już wrócę do swoich obowiązków – nie czekając na kolejne słowa ruszyłam w stronę pozostawionego przeze mnie mopa.

Byłam tak zaabsorbowana swoją pracą, że nie zauważyłam, że dźwięk uderzającej piłki ucichł, dopiero po chwili doszła do mnie ta cisza, która zaraz została jednak przerwana przez śmiech Patryka. Patryk nie śmiał się sam, a robił to wraz z Michałem, który zrobił dla niego samolot. Sama nie wiedziałam czemu, ale w moich oczach zalśniły łzy. Ja już nie miałam siły, by z taką swobodą w ten sposób sprawiać mojemu dziecku przyjemność. Michała postura, za to bardzo mu tutaj pomagała. Przyglądałam się tej scenie ocierając łzy. Nie spodziewałam się, że Patryk tak szybko zaakceptuje zupełnie obcą dla niego osobę, do tego mężczyznę, z którymi miał styczność bardzo rzadko. Podeszłam do nich przerywając zabawę.

- Patryś musimy iść, bo spóźnisz się do przedszkola – Kubiak postawił malca na podłodze.

- Trzymaj się młody – wystawił rękę, by ten przybił mu piątkę.

- Ty tesz – Patryk, ile miał siły uderzył swoja rączką w wysuniętą dłoń siatkarza.

- To cześć – chwyciłam synka za rękę i wróciliśmy pozbierać rozsypane klocki. Czas mnie gonił, zaraz będzie tutaj cała drużyna Jastrzębskiego Węgla. Michał ruszył mi z pomocą i wrzucał zabawki do plastykowego wiaderka.

- Zobaczymy się jeszcze ? – nie wiedziałam co kryje się za tym pytaniem

- Nie wydaje mi się, moje godziny pracy nie pokrywają się z waszymi. Dziś był tylko jeden wyjątkowy raz – blask jaki lśnił w jego oczach jakby przygasł. – Przepraszam musimy iść – nie wiedziałam czy miał ochotę jeszcze coś powiedzieć, ponieważ szybkim krokiem ruszyłam z synkiem do wyjścia.

***

Przez kolejne dni Patryk ciągle pytał mnie czy spotka się jeszcze z panem Michałem. Nie przypuszczałam, że to trwające parę minut spotkanie wywrze na nim aż takie wrażenie. Liczyłam na to, że po jakimś czasie synek zapomni o Kubiaku. Od tego czasu pilnowałam się, by przypadkiem nie wpaść na niego, skrupulatnie przestrzegałam swojego grafiku. Po tym spotkaniu nie mogłam uciszyć swojego serca, niby to była tylko chwila, ale od tak dawna żaden mężczyzna nie okazał mi tyle ciepła i pozytywnej energii. Łapałam się na tym, że rozmyślam o siatkarzu, o tym jaki jest, co lubi i czy jest tak samo ambitny w życiu jak na boisku. Wiedziałam, że ta fascynacja mi za jakiś czas minie, ale nie przeganiałam jej, była to dla mnie miła odskocznia od życia wypełnionego do tej pory tylko i wyłącznie Patrykiem.

Dochodziła już 22.30, musiałam się spieszyć, ponieważ sąsiadka obiecała mi, że posiedzi z Patrykiem tylko do 23. Na szczęście z hali do mojego mieszkanka nie było daleko. Składając już wszystko w kantorku nuciłam cicho piosenkę Anny Jantar „ Żeby szczęśliwym być”, która wydobywała się z mojego odtwarzacza. Zobaczyłam za sobą cień, przekonana, że to nasz ochroniarz nie wystraszyłam się, ale, gdy odwróciłam głowę zamiast spodziewanego pana Andrzeja zobaczyłam Michała. Stał uśmiechając się do mnie z lekko zamyśloną miną.

- Wreszcie udało mi się ciebie spotkać – przywitał się ze mną, gdy wyciągnęłam z uszu słuchawki.

- Właśnie wychodzę – nie miałam tak naprawdę pojęcia, po co mnie szukał.

- Renata dlaczego traktujesz mnie z takim dystansem? Czy ja ci coś zrobiłem? – złapał mnie za ramię.

- Po prostu nie widzę związku żebym miała traktować cie, inaczej. Jesteś dla mnie obcą osobą, do tego znanym siatkarzem z pozycją, a ja jestem tylko zwykłą sprzątaczką. Takich ludzi jak ja się nie zauważa nie przez takie osoby jak ty. Nie rozumiem czego ode mnie chcesz? - dziwnie się czułam w jego obecności. Gdy złapał mnie za ramię w pierwszej chwili obleciał mnie strach, przypomniałam sobie chwile, gdy bił mnie Leszek, ale zauważyłam, że jego uścisk jest delikatny, ledwie namacalny.

- Ja nie jestem kimś takim za kogo mnie bierzesz, chciałbym cię poznać. Czy o tak wiele proszę? – tym razem powiedział to z nutą nieśmiałości w głosie.

- Ale, po co Michał? Naprawdę ja się spieszę do domu – próbowałam jak najszybciej zniknąć.

- Odwiozę cie – na każdą moją próbę ucieczki miał już gotową odpowiedź.

- Nie trzeba – odezwałam się bardziej dla zasady , byłam przekonana, że na nic będą moje protesty.

- Uparciuch – roześmiał się Michał.

- To chyba o sobie powinieneś powiedzieć – również się roześmiałam, najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że zrobiłam to z wielką swobodą.

Sama nie wiem jak to się stało, ale podczas naszego pożegnania nie tylko dzierżyłam w dłoni samochodzik dla Patryka, który był prezentem od Michała, ale jeszcze godziłam się na to, że jutro we trójkę pójdziemy do parku. Bałam się tego co robię, ale nie mogłam się oprzeć tej wesołości jaka biła z jego oczu, gdy za każdym razem w nie spoglądałam.

~*~

Nie do końca wyszło tak jak chciałam, ale chyba jednak jestem zadowolona z tej historii. Napisana wczorajszej bezsennej nocy. Znacie może sposób na uciszenie własnego serca, bo moje odzywa się nieproszone i wcale mi się to nie podoba. Moje powtarzanie w kółko „Przejdzie mi, przejdzie” już nie działa ;(

Podobno nie można darzyć dwóch osób tak samo mocnym uczuciem, to chyba że ja jestem jakąś anomalią ! Do laboratorium ze mną :P