VI STORY.

Stukot obcasów odbijał się echem po niemal pustym już parkingu, listopadowy mrok szybko zapadał nad łódzką metropolią a ja pracoholiczka z wyboru mimo wolnego dnia właśnie przekroczyłam drzwi kliniki. W recepcji przywitała mnie Lidka jak zwykle z przyklejonym, wymuszonym uśmiechem, każdy głupi, by się domyślił, że nie tak wyobrażała sobie swoją przyszłość.

- Pani doktor, a co panią sprowadza tutaj w dzień wolny? – pytała. Tak zawsze była plotkarą i skrupulatnie gromadziła wszystkie informacje, bo może kiedyś coś jej się przyda.

- Musze przejrzeć kartę pacjenta Wolskiego, mogłabyś mi jej poszukać? – niechętnie ruszyła do pomieszczenia obok, by przynieść wymienioną przeze mnie rzecz. Czekałam już dobre 15 minut a jej nadal nie było. Zasnęła tam czy co?!

- Pani doktor nie mogę jej znaleźć, może…- zakłopotana chciała się wytłumaczyć, gdy ktoś nam przerwał.

- Przepraszam, gdzie jest gabinet 27 ?– wtrącił wysoki brunet, którego od razu rozpoznałam. Zirytował mnie tym przerywaniem, chyba nie był ślepy i widział, że Lidka jest zajęta. Trochę dobrych chęci i sam dowiedziałby się, gdzie ów gabinet się znajduje, plan kliniki wisiał dokładnie obok recepcji.

-Drugie piętro, od windy po lewej – wyjaśniłam mu, patrząc chłodno w te brązowe tęczówki. Nie usłyszałam nawet dziękuję. Takim zachowaniem tylko uświadczyłam się w przekonaniu, że to „wielka rozkapryszona gwiazdka siatkówki”.

Gdy minęło kilka kolejnych minut Lidka odnalazła zaginioną kartę pacjenta a ja mogłam spokojnie udać się na górę do swojego gabinetu. Kiedy drzwi windy się rozsunęły zostałam stratowana przez bruneta tak, że teczka oraz znajdujące się w niej dokumenty wylądowały na podłodze. Nie doczekałam się ani pomocy ani przepraszam bynajmniej nie od niego. Gdy szybkim krokiem oddalił się z pomocą przyszła mi brunetka o okrągłej buzi. Poznałam ją, to była jego żona.

-Przepraszam za Mariusza – mówiła cichym głosem, a jej spojrzenie nie różniło się od spojrzeń innych kobiet, które tutaj widywałam.

- Nie szkodzi – powiedziałam, choć miałam niemałą ochotę powiedzieć jej kilka słów na temat zachowania jej męża.

 Małżeństwo Wlazłych tylko przez krótką część czasu zaprzątało moją głowę. Domyśliłam się dlaczego spotkałam ich właśnie tutaj w klinice, do tego na tym samym piętrze na którym i ja urzędowałam. W ich związków najwyraźniej nie układało się dobrze, niestety jak w przypadki wielu innych par, które miałam przyjemność przyjmować w swoim gabinecie.

 ***

Parę tygodni później Judyta wpadła do mnie z nietypową propozycją abym zajęła się przeprowadzeniem terapii na współmałżonku jej pacjentki. Takie działania były rzadko praktykowane u nas, ponieważ lepiej dla obu stron byłoby, gdyby sprawę prowadził jeden psycholog zaznajomiony dogłębnie ze sprawą. Jednak ten delikwent wyraźnie uparł się, że nie będzie zwierzał się tej samej psycholog, której z problemów zwierza się żona. Zupełnie niepotrzebnie obawiał się o jej stronniczość i trzymanie strony małżonki.

-Dobra, pokaż tą teczkę – gdy otworzyłam pożałowałam swojej decyzji, ale nie odwołałam zgody na ruszenie z pomocą Judycie. W ciągu godziny dokładnie zapoznałam się z dokumentacją państwa Wlazły, a raczej Pauliny i poznałam ich problem od środka. Na moje oko i lekarską intuicję wyglądało to na zwyczajny kryzys małżeński, ale, dopóki nie poznam zdania drugiej połówki nie mogłam tego ostatecznie stwierdzić.

-Lidka proszę ci umów mnie z panem Wlazłym na najbliższy termin, który będzie mu odpowiadał – włączyłam interkom wydając polecenie swojej podwładnej.

 ***

- Milena Sawczuk – przedstawiłam się siatkarzowi dokładnie trzy tygodnie po tym jak dowiedziałam się, że przyjdzie mi prowadzić z nim terapie.

- Wlazły – usiadł z niezadowoloną miną w fotelu na wprost mnie. Wiedziała, że jest zdenerwowany, nie podoba mu się to, że musi tutaj teraz siedzieć i cały cel tego spotkania jest mu wyraźnie obojętny.

- Panie Mariuszu może zaczniemy od tego czym pan się zajmuje? – jeżeli nie przełamię tych pierwszych lodów to mimo moich najszczerszych chęci przez całą terapię będzie nam szło opornie.

Z początku ciężko było mi się przebić przez mur niedostępności jakim obudował się siatkarz. Do tego musiałam schować w kieszeń pierwsze złe wrażenie jakie na mnie wywarł i moją osobistą niechęć do jego osoby. Jako tako interesowałam się siatkówką, wiedziałam, więc, że mój pacjent miga się na różne mniej lub bardziej wiarygodne sposoby od gry w kadrze narodowej. Z każdą kolejną godziną jego zwierzeń, robienia moich notatek i naszych wspólnych rozmów zmieniałam o nim zdanie i przekonałam się, że nie wszystko jest takie jak mi się z pozoru wydawało.

 ***

- Panie Mariuszu czy próbuje pan rozmawiać z żoną na ten temat, który zaleciłam? – problem tkwił w nich obojga. Paulina nie radziła sobie z presją jaką na Mariuszu wywiera środowisko, brunet udawał nic go to nie obchodzi a tak naprawdę skrywał w sobie głębokie wyrzuty sumienia. To prowadził do tego, że ich niemal wszystkie rozmowy kończyły się kłótnią, których świadkiem był ich maleńki syn. Oboje myśleli, że może drugie dziecko naprawi ich relacje jednak tutaj powstawał kolejny problem, bo Paulina zwyczajnie z powodu nagromadzonych stresów nie mogła zajść w drugą ciążę.

-Tak, ale Paulina nie jest do końca przekonana, by ten pomysł coś zmienił. Mówi, że przeprowadzka na wieś nic nie da – teraz gdy ja złamałam opór u Wlazłego zacięła się jego druga połówka.

- Myślę, że już czas na konfrontację we czworo. Może to nie będzie łatwe, ale wspólnie z doktor Pawlik jesteśmy podobnego zdania, to może rozwiać wiele wątpliwości.

Oboje z małżonków przystało na taką propozycję i teraz nasze spotkania były prowadzone wspólnie. Zarówno Mariusz jak i Paulina dopiero tutaj w naszym gabinecie zaczęli na nowo ze sobą szczerze rozmawiać, wyjawiać swoje lęki, obawy i pretensje. Znów czuli się lepiej w swoim towarzystwie, a po upływie kolejnych miesięcy było między nimi tak jak na początku ich wspólnej znajomości. Po roku spotkań mogłam powiedzieć, że terapia państwa Wlazłych przebiegła pomyślnie.

 ***

Wraz  z Judytą byłyśmy teraz częstymi gośćmi na hali, gdzie bełchatowski zespół mierzył się w zmaganiach o Mistrzostwo Polski a miłość  Mariusza i Pauliny można było wyczuć na kilometr. Ja sama też przeszłam przemianę, przemianę którą zapoczątkował u mnie Wlazły. Patrzyłam już inaczej na jego powody przez, które zrezygnował z gry w kadrze, gdy tylko poznałam problem od środka zmieniłam swoje stanowisko.

W ramach podziękowania obie z Judytą dostałyśmy zaproszenie na odnowienie przysięgi małżeńskiej miedzy nimi. Na przyjęciu zorganizowanym po uroczystości poznałam Jego i może to głupie, ale zakochałam się z miejsca. Tak, nawet w wieku 32 lat jest to możliwe. Gdyby nie problemy Wlazłych nigdy nie stanąłby na mojej drodze a ja nie mogłabym poznać na sobie mocy tego ciepłego czekoladowego spojrzenia Miguela. Falasca był typem mężczyzny na którego jeszcze kilka lat temu nie zwróciłabym nawet uwagi. Podczas przyjęcia jednak ujął mnie swoją skromnością, pięknym latynoskim akcentem, który można było usłyszeć w jego angielskim oraz nienagnanym tańcem. Nie miałam oporów, by umówić się z nim na koleje spotkanie wręcz wyczekiwałam go tak jak wtedy gdy miałam te naście lat.

 ~*~

Nie podoba mi się. Zastanawiałam się czy w ogóle dodawać tego one parta. Muszę jednak ruszyć dalej. Zaniedbałam ostatnio tego bloga, jak i moje pisanie gdziekolwiek. Mam kryzys, który niedługo przyjmie rozmiary Atlantyku albo jeszcze gorzej. Postaram się jakoś bardziej regularnie dodać te historie, które mam już jakiś czas napisane na komputerze,(choć ostatnio nawet to mi nie wychodzi). Co będzie później, nie wiem.

Tajemnicza pytała czy dałoby się skrobnąć coś o Bąkiewiczu, nie mówię nie, ale najpierw muszę dojść do ładu z pisaniem, potem pomyślimy :)