IV STORY.

Mama ciągle poprawiała mi wolno wypuszczone brązowe loki, które były upięte na karku w koka. Siostra wygładzała niewidoczne zagięcia powstałe podczas podróży do kościoła. Stałam tak ubrana w białą suknię i chyba już dawno nie czułam się tak szczęśliwa, tak spokojna. Dziś miałam powiedzieć mojemu ukochanemu mężczyźnie „Tak”. Każda z nas o tym marzy i moje marzenie w wieku 30 lat mogło się wreszcie spełnić. Zawsze szybko chciałam stworzyć rodzinę, mieć dzieci jednak życie zabawiło się ze mną i moimi planami a ja przez lata czekałam nie potrafiąc zrobić kroku w przód. Czekałam, by ten, który złoży mi obietnicę wreszcie jej dotrzymał, tak się niestety nie stało. Na szczęście w moim życiu pojawił się Janek i pozwolił mi zapomnieć jaka przez ten mijający czas byłam naiwna.

- Córciu już czas – usłyszałam głos mojego ojca a mama podbiegła do niego z grymasem niezadowolenia na twarzy, starając się poprawić niesforne włosy małżonka. Tata nawet na ślub najstarszej córki nie ujarzmił swoich loków. Tak już był, czy miał 20-kilka lat czy 50 kilka czupryna ciągle był ta sama. Pukle Tomasza Wójtowicza to był jego znak rozpoznawczy.

Tak jestem córką mistrza świata i mistrza olimpijskiego i jestem z tego cholernie dumna, choć sama z siatkówką niewiele mam wspólnego. Tato poprowadził mnie do ołtarza i oddał w ręce Janka. Kościół był pełen gości, byli wśród nich także Jego rodzice, najbliżsi przyjaciele klanu Wójtowiczów. Wyrodny syn się nie zjawił. Nie podejrzewałam jak bardzo myliłam się w tym przeświadczeniu. Już na początku ceremonii do mojej duszy wkradł się niepokój, ściskałam, więc z całych sił bukiet, by ukryć wzmagające się z chwili na chwilę drżenie rąk. Coś było nie tak. Sama nie wiem czemu odwróciłam głowę w tył i w drzwiach świątyni zobaczyłam Go. Tą sylwetkę rozpoznałabym nawet w zupełnych ciemnościach, wiedziałam, że On wie, iż go dostrzegłam. Dlaczego pojawił się właśnie teraz? To nie było jednak najgorsze pytanie. Dużo gorsza była reakcja mojego ciała. Dlaczego na Jego widok moje serce zabiło milion razy mocniej niż na osobę Janka? Wszystko, choć wcale o to nie prosiłam zaczęło wracać. Zamiast wsłuchiwać się w kazanie moje myśli powędrowały daleko, do słonecznych Włoch kilka lat wstecz.

Znaliśmy się z Michałem od dziecka, nasze rodziny mieszkały dom w dom a ojcowie grali razem w jednym klubie. Rodzicie twierdzili, że do zawsze tworzyliśmy zgrany duet, gdzie Michał tam ja. Mało co z tego pamiętam ,za to doskonale pamiętam jak darliśmy z Łaską koty, biliśmy się po kątach i obrzucaliśmy wyzwiskami. Tak to wyglądało, gdy mieliśmy po naście lat. Później moja rodzina wróciła do Polski a oni zostali we Włoszech. Rodzice nadal utrzymywali kontakt ze sobą a ja na samo wspomnienie o blondynie reagowałam pusząc się ze złości. Los chciał, że na studia postanowiłam wrócić do Italii. Znałam język, tamtejszą kulturę a półwysep Apeniński zawsze był moim drugim domem. Państwo Łasko przygarnęli mnie z wielką ochotą. Michał grał w Weronie mieście oddalonym o kilkadziesiąt kilometrów nie byłam, więc skazana na jego obecność, z czego bardzo się cieszyłam. Gdy zobaczyliśmy się po raz pierwszy po 6 latach przerwy wzajemnie się sobie przyglądaliśmy z wyraźnym zaciekawieniem, a kiedy Łasko się uśmiechnął zobaczyłam w jego oczach jakiś nieznany blask. Wtedy pierwsza raz na jego widok serce zabiło szybciej.

- Widzę, że tu i ówdzie ci przybyło- podsumował mój wygląd wlepiając wzrok w dekolt. Nie ukrywam mam się czym pochwalić.

- A tobie najwyraźniej ubyło – postukałam go w czoło i starałam się nie pokazać jakie wywarł na mnie wrażenie szybko umknęłam do swojego tymczasowego pokoju.

Złośliwościom nie było końca, ale zarówno mi jak i jemu wyraźnie to odpowiadało. Rodzice Michała zauważyli, że syn zaczyna ich częściej odwiedzać i oczywiście szybko odkryli, że powodem tego jest moja osoba. My sami nie potrafiliśmy ze sobą normalnie rozmawiać, zawsze kończyło się na uszczypliwościach, fochach i milczeniu prze kilka godzin. Po kolejnej z takich rozmów Łasko przegiął, stwierdził, że jeszcze nigdy nie spotkał tak sztywnej, jak ja osoby. Postanowiłam pokazać jak bardzo się myli. Ilona Wójtowicz potrafiła się zabawiać jak mało, kto. Znaleźliśmy się w klubie szalejąc na parkiecie a alkohol lał się strumieniami. Nie do końca wiem jakim cudem znaleźliśmy się w hotelu całując się tak jakby jutro wszystko miało przestać istnieć. Na pocałunkach się nie skończyło a ja przeżyłam najlepszy seks w moim życiu. Nikt później ani wcześniej nie miał szans, by mu dorównać. Kolejne wizyty Michała w rodzinnym domu kończyły się tak samo, najpierw był jakiś wypad w miasto później lądowaliśmy w łóżku. Ten układ odpowiadał mi przez pierwsze dwa lata, później chciała czegoś więcej i dostałam to. Zamieszaliśmy razem i choć nasze tak odmienne charaktery zderzały się dzień w dzień trwaliśmy razem. Do czasu.

- Michał wiesz, że ja muszę wrócić do Polski? Mam już dograną pracę, załatwione mieszkanie – wyliczałam pełna obaw co z nami będzie.

- Ilona wiem, przecież już o tym rozmawialiśmy. Będę przyjeżdżać jak często się da, obiecuję ci. Może nawet znajdę jakiś klub w Polsce – uspokajał a ja wierzyłam.

Wracałam do kraju niespokojna, ale i pełna nadziei, że się uda i przetrwamy. Z czasem telefony stały cię rzadsze, wizyty z kilku w miesiącu przerodziły się w dwie, trzy na półroku aż urwały się na zawsze, telefon zaś zaczął milczeć. Ja ciągle czekałam i kochałam. Wiedziałam, że mogłam spakować walizki i wrócić do Włoch, ale czy Michał tego chciał? To on urwał kontakt, może miał mnie dość.

Z marazmu w jakim się znalazłam wyrwał mnie Janek a ja poczułam znów co znaczy zaufać drugiej osobie, kochać i być kochaną. Powoli zapominałam o Michale, by zagłuszyć resztkę wspomnień szybko podjęłam decyzję o ślubie. I właśnie dziś, gdy miała rozpocząć nowy etap w życiu On wrócił a ja zdałam sobie sprawę, że nie jest tutaj w charakterze zwykłego gościa weselnego. Czy to właśnie teraz miałam przejść swoja próbę i zdecydować? Na wyciągniecie ręki miałam stabilizację w postaci Janka. Za to przy drzwiach stała niepewność, ale i moja wielka i jedyna miłość w osobie Michała. Co miałam wybrać, jakich wyborów dokonać? Dlaczego dopiero dziś, właśnie w tej chwili?

Nawet nie wiem, kiedy to się stało a stałam z Jankiem naprzeciwko siebie a kapłan obwiązywał nasze dłonie stułą.

- Proszę powtarzać za mną. Ja Ilona biorę sobie ciebie Janie za męża…

- Ja Ilona…- słowa ugrzęzły mi w gardle. Czy to było naprawdę to czego chcę? Nie wiedziałam czy będę w stanie dokończyć słowa przysięgi. Podjęłam się tego jeszcze raz i zamilkłam  ponownie w tym samym miejscu.

 ~*~

Z dedykacją dla Czytelniczki, mam nadzieję, że się spodoba ;)

Za urwanie w takim momencie pewnie każda z was mnie zabije, ale o to właśnie chodzi. Czy Wy same nie zastanawiałyście się nigdy czy los nie spłata wam takiego figla i właśnie w tym momencie swojego życia będziecie musiały dokonać wyboru?

Pewnie się dziwicie, że moją ulubioną historie zdobi ten, a nie inny siatkarz. On mi tutaj pasował najbardziej. A muszę też powiedzieć, że jest to tak naprawdę drugi blondyn, na którym ja osobiście mogę zawiesić oko. Pierwszym bezapelacyjnie zawsze będzie Boruc, ale to już nie ta dyscyplina.

PS.A tak z innej beczki: WTF!! Zibi coś ty zrobił z włosami??! Przecież ja w piątek na Podpromiu przez tą łysinę oślepnę .