III STORY.

Rozgrzewając się przed kolejnym meczem trochę tak od niechcenia a trochę też z ciekawości omiotłem wzrokiem bełchatowskie trybuny. Przy bandach reklamowych mignęła mi znajoma twarz. Twarz, której już nigdy miałem nie ujrzeć. Jednak Ona tam stała i, choć było to niemożliwe była jeszcze piękniejsza niż, wtedy. Zauważyła, że się jej przyglądam, zdążyła się nawet uśmiechnąć nim odwróciłem wzrok. Po przeciwnej stronie boiska siedziała Dagmara, próbowałem uchwycić jej spojrzenie, próbowałem odgonić swoje nieczyste myśli, które się pojawiły. Próbowałem przypomnieć sobie, że zbyt dużo mam i nie mogę pozwolić bym to stracił. Próbowałem… Nie działało! Moje ciało, gdy tylko wyczuło ponowną obecność Carmen rwało się do niej. Znów chciałem pieścić jej ciało, czuć dotyk oliwkowej skóry, słyszeć jęki rozkoszy, które wydawała przy każdym pocałunku, przy każdym kolejnym pchnięciu. Choć upłynęło ponad trzy lata pragnąłem jej tak samo mocno ja, wtedy.
Mecz ewidentnie mi nie wyszedł, otaczały mnie pytające spojrzenia trenera i zawodników. Trzy dni temu byłem w „gazie” a dziś nie skończyłem żadnego ataku. Wiedziałem, że to wszystko przez nią, musiałem się szybko pozbierać. Dagmara była czujną kobietą, zaraz zauważyłaby, że coś jest nie tak. Nie mogłem jednak powstrzymać się, by do niej nie podejść, to było silniejsze ode mnie. Rozdawałem autografy było tego znacznie więcej niż zazwyczaj a wszystko po, to by zbliżyć się do Niej na odpowiednią odległość.
- Cześć Michał – padło z jej ust jak, gdyby nigdy nic.
- Po co przyjechałaś!? – chciałem, by te słowa zabrzmiały groźnie, ale kogo niby miałem na to nabrać. Ona tak samo, jak ja wiedziała, że cieszę się z tego spotkania.
- Zatrzymam się tutaj na jakiś czas – zerknęła w obok dostrzegając Dagę, która trzymała Oliego za rękę. – Tutaj masz adres, jak chcesz to wpadnij – dyskretnie wsunęła mi w rękę skrawek kartki papieru i odeszła. Zgniotłem go ukrywając w kieszeni spodenek, po czym ruszyłem do swojej rodziny

Wzbraniałem się, jak tylko mogłem, tłumaczyłem w głowie na milion sposobów, że to już skończony etap w moim życiu. Nie chciałem być gnojem, który zdradza swoją żonę, a jednak nim byłem nie miałem po co temu zaprzeczać. Dagmarę kochałem, ale to Carmen pożądałem całym sobą. Tak było od początku naszej znajomości, a ja nie umiałem tego przerwać. Wtedy, gdy nasze spotkania się urwały to Ona podjęła decyzję znikając z dnia na dzień. Ciągle powtarzała, że jestem nudny z tym strachem, że Daga się dowie, z tym ciągłym powtarzaniem jak bardzo ich kocham. Śmiała się ze mnie, przecież jak tak ich kocham to czemu leżę z nią w łóżku. Nie lubiła, gdy w jej obecność mówiłem o nich o pracy czy o czymkolwiek innym, gdy byłem z nią to ona miała być najważniejsza. Po co więc pakowałem się w to znów? Nie wiem, ale nie mogłem się oprzeć. Pod, byle pretekstem wsiadłem w samochód i podjechałem pod hotel z podanego adresu. Nie była zaskoczona moim najściem, raczej była przekonana, że prędzej czy później stanę pod tymi drzwiami. Słowa były zbędne, oboje wiedzieliśmy jaki jest cel mojej wizyty. Z zapalczywością i żądzą zdzieraliśmy z siebie ubrania lądując na satynowej pościeli, która stała się świadkiem naszych kilkugodzinnych igraszek. Gdy po wszystkim ubierałem się na jej twarzy gościł błogi uśmiech, musiałem o to zapytać.
- Na długo przyjechałaś? – wzruszyła tylko ramionami. –Cam muszę wiedzieć – nalegałem.
- Zostanę tyle, ile uznam za stosowne – to było do niej podobne, to ona, a nie ja decydowała.
Tak naprawdę w tej relacji to ja byłem zabawką, ale niestety ani trochę mi to nie przeszkadzało.

Na nowo uzależniłem się od tych ust, krągłości jej ciała i jedwabistych falowanych, hebanowych włosów. Zawsze stojąc pod drzwiami jej pokoju miałem wyrzuty sumienia, ale, gdy przekraczałem próg wszystko znikało, by pojawić się na nowo zaraz po opuszczeniu hotelu. Nasze schadzki z tygodni przerodziły się w miesiące a ja ciągle nie miałem dość. Przestałem dostrzegać, że Dagmara chodzi przygaszona, Oli zrobił się apatyczny, zatraciłem się w swoim drugim życiu, które prowadziłem z Carmen u boku. Otrzeźwiło mnie dopiero wtedy gdy wracając kolejny raz od niej zastałem Dagmarę pakującą walizkę.
- Co robisz? – złapałem za rękę żonę a ta spojrzała na mnie szklistymi smutnymi oczami.
- Michał ja nie wiem, co się z nami dzieje, ja tego dłużej nie zniosę. Zmieniłeś się. Pamiętam już raz taki byłeś, wtedy we Włoszech. Myślałam, że brakuje ci Polski, znajomych, ale teraz znów zachowujesz się tak samo. Nic cię nie obchodzi, wstajesz wychodzisz na trening czy mecz, wracasz do domu i na tym kończy się twoja rola ojca i męża – nie krzyczała na mnie, nigdy tego nie robiła, wylewała swoje żale ze stoickim spokojem. –Nie wiem, co się z tobą stało, ale żyjemy pod jednym dachem jak dwoje obcych dla siebie ludzi. Może jak wyjadę do rodziców to dostrzeżesz problem. Jeżeli nie rozwód będzie jedynym wyjściem –wróciła do pakowania a ja nie zrobiłem nic, siedziałem na łóżku przyglądając się jej mechanicznym ruchom. Kiedy wychodziła nie pożegnałem się nawet z synem, a on nie odwrócił się, jak zawsze, by pomachać mi na dowidzenia. Doprowadziłem do tego czego najbardziej się obawiałem, spełniając swoje zachcianki traciłem rodzinę. Kolejnego dnia podjąłem decyzję, musiałem skończyć z Carmen raz na zawsze Nie mogło być tak, że to ona jest Panią mojego losu, to ja sam powinienem o nim decydować. Hotelowy pokój był zamknięty a przy barze również nie było jej sylwetki, ruszyłem do recepcji zaciągnąć informacji.
- Pani Verdi wspominała, że ktoś będzie o nią pytał. Prosiła o przekazanie tego. – W kopercie znalazłem krótką notkę „ Do zobaczenia Michał”. Kolejny raz sama podjęła decyzję, kiedy odejść, tym razem jednak poczułem ulgę. Niestety, nadal nie byłem pewien czy, jeżeli kiedyś znów zjawi się w moim życiu będę mógł się przeciwstawić i oprzeć jej urokowi. Teraz nie to było najważniejsze, musiałem ratować rodzinę, a raczej to, co z niej pozostało.

~*~

Tym razem Winiar. Sama jestem zaskoczona, że napisałam właśnie o nim ,ale pewnie zaskoczę siebie jeszcze nie raz nie dwa.
Dziękuje, że tak licznie tutaj przybywacie. W sumie nawet się nie dziwę w jednoodcinkowe historie łatwiej wejść niż bawić się w tasiemce jakie mam w zwyczaju pisać.
W następnym odcinku będzie moja ulubiona „Opowiastka” którą do tej pory udało mi się napisać.