VIII STORY.

Nie zdziwiło mnie to gdy lekarz zlecił powtórzenie badań oraz przy okazji dodał wiele innych. Już od dłuższego czasu czułam się fatalnie. Jak długo się tylko dało ignorowałam sygnały, które wysyłał mój organizm. Teraz jednak nastał kres tej ignorancji. Wiedziałam, że jest źle. Kiedy po kolejnym tygodniu zawitałam do gabinetu doktora Michniewicza czekałam na wyrok a jego zatroskana mina tylko mnie w tym utwierdzała.

     - Pani Kingo niech pani spocznie – wskazał mi krzesło znajdujące się po drugiej stronie biurka.

     - Niech doktor mówi, domyślam się, że nie jest dobrze –, po co miałam ukrywać, że nie wiem, co się święci, niech wie, że jestem przygotowana.

     - Z szeregu badań, które wykonaliśmy wynika, że jest pani poważnie chora. Podejrzewam, że lekarz, który prowadził panią w latach dziecięcych pokpił sprawę i myślał, że problem sam zniknie tak jak ma to miejsce u nieznacznego procenta pacjentów… – zaczął swój wywód zupełnie niepotrzebnie, wystarczyło przecież zwyczajnie powiedzieć co mi jest.

     - Doktorze do rzeczy – ponagliłam go, na co spojrzał tylko zdezorientowanym wzrokiem.

     - Ma pani wrodzoną wadę serca. Niestety, z biegiem lat pracuje ono coraz słabiej, stąd to zmęczenie, senność, a nawet omdlenia – wyliczył skrupulatnie wpatrując się we mnie smutnymi oczami.

     - Ile mi zostało? – jakoś tak beznamiętnym tonem zadałam to pytanie, jakby wcale nie chodziło o mnie.

     - Jeżeli nie znajdziemy dla Pani odpowiedniego organu to sześć może dwanaście miesięcy.

     Pewnie zastanawiacie się, jak wygląda życie i co się czuje po tym jak usłyszycie wyrok? Kiedy zdacie sobie sprawę, że każda kolejna sekunda, minuta, godzina czy doba zbliża was do nieuniknionego. Pojawia się etap załamania i ogólnej bezsilności, u mnie to jednak nie trwało długo. Wszystko przez to, że chyba nie miałam nad czym rozpaczać, że zostawię coś, kogoś opuszczę. Z rodziną miałam marny kontakt, zapracowani znajdujący się głównie w delegacjach zagranicznych rodzice częściej taktowali mnie jak zbędny dodatek niż ukochaną jedyną córkę. Przyjaciół też nie miałam co było moim wyborem, wyborem, który podjęłam pięć lat wcześniej nie mogąc sobie poradzić z tym co się działo w mojej duszy i to co czułam w sercu do Jego osoby.

     Po przemyśleniu kilkukrotnie wszystkiego postanowiłam zrobić coś z tym co zostawiłam, wtedy sama sobie, nie potrafiąc podjąć decyzji. Z biegiem mijających lat żałowałam tego coraz mocniej. Gdy odszukałam jego numer w książce adresowej i nacisnęłam zieloną słuchawkę byłam pogodzona z ewentualnością, że nawet nie odbierze, że przecież wcale nie musi. Tutaj się pomyliłam, po trzech sygnałach usłyszałam ten wiecznie wesoły głos, którego tak bardzo mi brakowało.

     - Kinga?! – pytał bardziej niż stwierdził.

     - Cześć Bartek wiem, że nie odzywałam się, ale mam pewną sprawę. Moglibyśmy się spotkać? – wyrecytowałam wcześniej przygotowaną formułkę.

     - Nie wcześniej jak w przyszłym tygodniu, nie wyrwę się tak prędko do Nysy – czułam po jego głosie, że jest zaskoczony, nadal znałam go tak samo dobrze. Nie zbombardował mnie pytaniami, po co i dlaczego dzwonie, ale przystał na propozycję.

     - Nie mieszkam już w Nysie, a w Łodzi – ten fakt wiele zmieniał.

     - A jak tak, to, co powiesz na czwartek. Jeszcze może się zdzwonimy o dokładny termin – sam wyszedł z inicjatywą.

     - Dobrze, czwartek mi odpowiada – połowę miałam za sobą, ale była to łatwiejsza połowa, najgorsze wciąż było przede mną.

     Siedząc w „Szabacie” zastanawiałam się czy dobrze robię. Może nie powinnam rozgrzebywać starych ran? Przecież zawsze miałam go na wyciągniecie ręki a tego nie robiłam. Przez te lata wystarczało mi obserwowanie go jak z zapowiadającego się dobrze siatkarza stał się gwiazdą światowego formatu. Może powinno mi to wystarczyć? Pogodziłam się z tym, to był mój wybór a teraz znów chcę wszystko spieprzyć. Właśnie, teraz gdy powoli uczyłam się z tym żyć. Coś mi jednak podpowiadało, że muszę rozliczyć się ostatecznie z Kurkiem, tej jeden ostatni raz. Później on wróci do Anki, a ja…, …a ja będę z dnia na dzień zbliżać się do grobu.

     Zobaczył mnie już z daleka, zawsze tak było kruczoczarna krótka nastroszona fryzura wyróżniała mnie. Naszą rozmowę zaczęliśmy od zwykłych uprzejmości, było sztywno, nijako, nie tak jak przez te lata, gdy byliśmy przyjaciółmi. Czułam, że to ja muszę wyjść naprzeciw, bo, inaczej nadal będziemy gadać o niczym, a nie taki był cel.

     - Dobra Bartek przejdźmy do rzeczy, bo zarówno ja jak i ty wiemy, że nie o to w tym wszystkim chodzi. Ja chcę cię przeprosić, przeprosić, za to co zepsułam to pięć lat temu. Dopiero po jakimś czasie zrozumiałam, że to był najgłupszy błąd jaki zrobiłam. Bałam się zaryzykować, nie wiem może byłam naiwna, że będziesz czekał w nieskończoność. Żałuję do dziś, że nie powiedziałam, wtedy „tak”, że odrzuciłam twoją propozycję byśmy zostali parą. Nie wiem może się bałam, że stracę cię jako przyjaciela, gdyby coś nie wyszło. Oboje wiemy, że i tak cię straciłam – z każdym kolejnym słowem ból jaki pojawił się na jego twarzy powodował, że zaczęłam wątpić w to, że był to dobry pomysł.

     - Czemu nie powiedziałaś mi o tym wcześniej!? Ja myślałem przez te wszystkie lata, że nie byłem ciebie wart, że przez to mnie odrzuciłaś! Gdybyś, wtedy powiedziała o swoich lękach…- zamilkł wpatrując się w pustą już filiżankę po kawie.

     - Nie wiem Bartek, nie wiem. Niepotrzebnie ci o tym powiedziałam, ty jesteś przecież z Anią, wiem, że jesteście szczęśliwi. Masz swoje życie. Sama nie wiem, co chciałam osiągnąć tym wyznaniem. Może zwyczajnie sumienie nie dawało mi spokoju. Chciałam mieć pozamykane wszystkie sprawy nim…- urwałam w pół słowa. – Bądź szczęśliwy – widok jego zatroskanej twarzy powodował u mnie coraz większe wyrzuty sumienia, nie chciałam tego.

     - Kinga co się dzieje?! – zatrzymał mnie tuż przy wyjściu. – Ja widzę, że coś jest nie tak –, gdy dotknął mojej dłoni pękłam, złamałam się, jak przesuszona gałązka. Nie miałam już sił pokazywać, że jestem niezniszczalna.

     - Ja umieram – bardziej wydukałam niż powiedziałam, później wtuliłam się w jego ciało tak jakby miał rozpłynąć się za chwile w nicość.

     Nie chciałam tym wyznaniem robić rewolucji w swoim życiu a tym bardziej w życiu Bartka. Jednak moje protesty i błagania, by przestał się przejmować odbijały się, jak od ściany. Kiedy pewnego wieczora po kolejnej kłótni usiłowałam wyrzucić go z mieszkania ten niespodziewanie wykrzyczał mi, że mnie kocha, nigdy nie przestał i zawsze kochać będzie a ja z napływu emocji osunęłam się na podłogę. Budząc się w szpitalnym łóżku wiedziałam, że tam jest ze mną, charakterystyczna woń perfum skrzętnie oplotła całe pomieszczenie.

     - Bartek tak nie może być! Jest Anka!- byłam przekonana, że to co on czuł do mnie, wtedy już dawno minęło. Dopiero teraz okazało się, jak bardzo się myliłam.

     - Możesz przestać! – krzyknął na mnie- Chodź ten jeden raz pomyśl o sobie. Odszedłem od niej. Do cholery, oboje wiemy jak jest, przestań to ukrywać! Nie potrafisz podjąć decyzji, to zrobię, to za ciebie! – nachylił się gwałtownie i z natarczywością zderzył się z moimi zaciśniętymi ze złości ustami. Nie mogłam się opierać dłużej. Rozchyliłam wargi i nachalnie oddawałam każdy kolejny pocałunek.

     Następne miesiące zmieniły wszystko, sprawiły, że myśli o tym co mnie czeka udawało mi się zagłuszyć. Miałam Bartka, który sprawiał, że każdy kolejny przeżyty dzień wypełniał mnie szczęściem, że był jedyny, niepowtarzalny i wyjątkowy. Póki mogłam jeździłam z nim na mecze, dopingując głośno jego i Skrę. Odzyskałam też rodziców. To było straszne , że dopiero moja choroba uświadomiła im jak wiele lat straciliśmy, teraz wszyscy staraliśmy się nadrobić to co przeminęło już bezpowrotnie. Jednak ani przed samą sobą ani przed rodzicami a przed Bartkiem już szczególnie nie dało się ukryć tego, że jestem coraz słabsza i przyjmuję ogrom coraz to nowych leków. Często rozmawialiśmy o tym co będzie, Bartek zapewniał mnie bym się o niego nie martwiła, że on da radę, że przetrwa.

     Dni spędzone w szpitalu powoli zmieniały się w tygodnie aż wreszcie zagościłam tam na stałe. Lekarze cicho szeptali między sobą, że to już kwestia kilku dni. Wiedziałam, że muszę się z Nim pożegnać i gdy po kolejnym treningu przyszedł prosto do mnie czułam, że ten moment nadszedł.

     - Bartuś kocham cię, ale masz mi obiecać, że szybko nauczysz się żyć beze mnie, masz znów być szczęśliwy. Będę cię pilnować wiesz? – uśmiechnął się do mnie przez łzy. – Nigdy cię nie opuszczę, będę stać przy tobie, kopać cię po tyłku, gdy zwątpisz – sama też nie powstrzymałam cieknącego po twarzy słonego płynu. – Dałeś mi najpiękniejsze miesiące mojego życia. Obiecaj mi, że ułożysz sobie życie – ściskałam jego dłoń najmocniej jak potrafiłam.

     - Obiecuje, ale nigdy nie przestanę cię kochać – pocałował mnie ścierając łzy z policzków.

     Ten pocałunek był ostatnim jaki dane mi było przeżyć. Tej nocy odeszłam, odchodziłam spokojna, ale i z nutką strachu o niego, tego co będzie, gdy rano dowie się, że mnie już nie ma. O obietnice byłam spokojna, Bartosz Kurek zawsze ich dotrzymywał.

~*~

Jest to skrót historii, z którą próbowałam się zmierzyć dobre 8 lat temu. Wtedy nie wyszło i dziś też, by nie wyszło. Ale w takim One parcie brzmi to lepiej. Dobra idę się sama poryczeć, bo się wzruszyłam.

Najfajniejsze wydarzenia roku przed nami, LŚ, to jest to, co kocham najbardziej