XI STORY.

     Nie wiesz, że tutaj jestem. A ja nawet nie wiem czy chciałbyś abym tu była. Przecież tak naprawdę to nic nas nie łączy. Jesteśmy ciągle dla siebie parą prawie obcych ludzi. Wiem, że teraz mówiąc to oszukuje siebie. Może i nie znamy się dobrze, ale coś nas jednak łączy. Coś co nie jest szczególikiem, wspólnym hobby czy zamiłowaniem do tej samej potrawy. To co nas połączyło do końca naszych dni to maleńka istotka, która rozwija się pod moim sercem.             Połączyło nas dziecko, które w słowniku można zdefiniować jednym słowem: Wpadka.Wiem, że żałujesz, nie jesteś dobrym aktorem, by to ukryć. Ja sama, za to wyszłam na idiotkę, bo czego mogłam się spodziewać po przygodnym seksie na jedną noc. W ten wieczór, gdy Cię poznałam zafascynowałam się Tobą, na tyle mocno, że nie patrząc na wcześniej wyznaczone zasady pozwoliłam byś zabrał mnie do siebie. Byłam naiwna, że i Ty może poczułeś to samo. Jak bardzo się pomyliłam dowiedziałam się kolejnego dnia, kiedy sam speszony półsłówkami dałeś mi do zrozumienia żebym sobie poszła.

     Podobno wcale taki nie jesteś. Ola z Piotrkiem uparcie twierdzą, że nie wiedzą co się z Tobą stało tej nocy. Wiem, że czują się współwinni tego co się między nami wydarzyło. Ja czasami się śmieję, że już teraz mogą szykować się na chrzestnych malucha. Będą się nadawać do tego idealnie, skoro przyczynili się po części do jego poczęcia.

     Czasami sobie gdybię i zastanawiam się co było, by gdybyśmy poznali się w innych okolicznościach? Może, gdyby zamiast imprezy na którą wybrałam się z Olą i Pitem wybralibyśmy się na kawę we czwórkę wszystko wyglądało, by, inaczej. A może los i tak pchnąłby do tego, że teraz tak czy siak byłabym w tej samej sytuacji.

     Wiem jednak, że po pierwsze ja tak nie mogę, po drugie nie mam zamiaru być dla Ciebie ciężarem. Gdy dowiedziałeś się o ciąży to był dla Ciebie taki sam szok jak dla mnie. Wcale się nie dziwiłam, że na te słowa wybuchnąłeś śmiechem. Przecież życie nie powinno być aż tak okrutne, by karać Cię w ten sposób. A jednak było.

     W ogóle nie wiem jakim cudem na spółkę z Olą udało Ci się mnie przekonać do tego bym wprowadziła się do Twojego rzeszowskiego mieszkania. To był przecież błąd.

     Przekonałam się o tym jeszcze tego samego dnia, gdy zauważyłam Twoją manierę nie odkładania brudnych naczyń do zlewu czy zmywarki. Zostawiałeś wszystko na stole czy blacie brudne bądź niepotrzebne na daną chwilę. Irytowało mnie to i mimo kolejnych moich próśb nadal tak robiłeś. Już nie wiedziałam czy robisz to specjalnie, by mi dokuczyć czy dlatego, że naprawdę nie przywiązujesz do takich szczegółów większej wagi.

     Staraliśmy się przez dwa miesiące, próbując ze sobą żyć. To było jakieś groteskowe życie. Trzymałeś dystans, ja nie byłam lepsza. Zamiast się lepiej poznać to było coraz gorzej. Czuliśmy się ze sobą tak jakby zamieszkały tutaj osoby z dwóch różnych planet, a nie ci co niedługo zostaną rodzicami. Nie winiłam Cię, chciałeś być odpowiedzialny. Powinnam się cieszyć, przecież mogłeś zostawić mnie na pastwę losu i zapomnieć o moim istnieniu. Ty jednak na swój sposób nadal byłeś.

     Wyjechałeś na zgrupowanie a ja mogłam odetchnąć. Wiedziałam, że do połowy sierpnia rzadko zagościsz w Rzeszowie. Kilka dni może w sumie uzbiera się półtora tygodnia nie więcej. Dziwne było to, że po jakimś czasie zatęskniłam za Twoim nawykami, które wcześniej doprowadzały mnie do szału. Jeszcze dziwniejsze było to, że, gdy wróciłeś z Tampere zaczęłam wypytywać cię o Twoje samopoczucie, o wydarzenia związane z pobytem w Spale czy na wyjazdach.

     To było jednak chwilowe, później na powrót wróciliśmy do tego co było miedzy nami wcześniej.

     Teraz znów byłam tutaj. Siedziałam w trzecim rzędzie i niemal od początku finałowego meczu obserwowałam Cię w akcji. Traf tak chciał, że zastąpiłeś Marcina, gdy ten nabawił się kontuzji i grałeś dobrze. Ola raz po raz zerkała na mnie obserwując moje reakcje na Twoje boiskowe poczynania. Wraz z zepsutą zagrywką Amerykanina w Polskiej ekipie wybuchła euforia. Też się ucieszyłam, nie na długo, dotarło, bowiem do mnie co za chwilę mnie czeka.

     - Dasz radę – Ola ścisnęła mnie za rękę, po czym zbliżyła się do band wyczekując Nowakowskiego, by mu pogratulować.

     Siedziałam jeszcze dłuższą chwilę obserwując wszystko z oddali. Czułam, że to jeszcze nie ten moment. Lepiej jak na podium wejdziesz nieświadomy mojej obecności tutaj.

     - Teraz już musisz ze mną zejść – powtórzyła blondynka wyciągając rękę, by pomóc mi wstać. To był dopiero koniec 5 miesiąca, a ja już odczuwałam spore niedogodności związane z ciążą. Tak było i tym razem, gdy nie mogłam się podnieść z tych niskich krzesełek. – Idź – ponagliła mnie, gdy znalazłyśmy się już blisko Ciebie. Stałeś z Łukaszem i ściskaliście się raz po raz.

     - Grzesiek – zaczęłam cicho i niepewnie. Myślałam, że mnie nie usłyszysz, ale na nic były moje przypuszczenia.

     - Oliwia? – pytałeś zaskoczony. Nic więcej nie pojawiło się w wyrazie Twojej twarzy. Nie było złości czy radości. Może to i lepiej. – Nie wiedziałem, że tutaj jesteś.

     - A chciałbyś to wiedzieć? Nie chciałam burzyć twojej koncentracji – szybko bez ogródek zdradziłam prawdę.

     - Co ty mówisz ucieszył bym się, gdybym wiedział wcześniej – Twoja twarz rozpromieniła się, gdy spojrzałeś na widoczny pod tuniką brzuszek. Ostatnio, gdy mnie widziałeś był sporo mniejszy. Troszkę urósł przez te 3 tygodnie. – Dobrze się czujesz?

     - Tak w porządku. Grzesiek ja tutaj jestem, bo musimy porozmawiać – to nadal nie był najlepszy moment. Inni zawodniczy biegali wiwatując i ciesząc się z osiągniętego sukcesu a  mnie naszło na poważne rozmowy.

     - Coś nie tak z dzieckiem – przeraziłam Cię tymi słowami.

     - Nie, jak mówiłam wszystko dobrze.

     - To, o co chodzi? – dopytywałeś. Nie zwracałeś uwagi na kolegów, którzy wołali byś do nich podszedł czy, gdy obsypywali nas opadniętym wcześniej konfetti.

     - Możemy gdzieś usiąść? – podprowadziłeś mnie do krzesełek, po czym zacząłeś wpatrywać się we mnie z niecierpliwością. – Podjęłam decyzję, ja wrócę do domu, do Mielca. Nie chcę Ci siedzieć na głowie. Nie musisz mi pomagać. Nie oszukujmy się nie z tego nie będzie. Ja się męczę, Ty również. Dlatego prosto z lotniska wracam do domu. Jestem Ci wdzięczna, że chcesz pomagać, zrobiłeś już wystarczająco. Obiecuję, że jak dziecko się urodzi to będziesz mógł widzieć je, kiedy tylko zechcesz – podzieliłam się z Tobą swoją decyzją.

     - Oliwia ja myślałem… - przerwałeś. – Wiem, że nie zachowywałem się tak jak powinienem. Za długo oswajałem się z tym co się stało. Ja myślałem, że jak wrócę po Igrzyskach do Rzeszowa to wszystko się jakoś ułoży. Chciałem cię zabrać do Chorwacji wiem, że o tym marzyłaś, później urządzilibyśmy pokój dla maluszka – wyliczyłeś. Zaskoczyłeś mnie tym co sobie już założyłeś.

     - Grzesiek nie musisz – położyłam swoją dłoń na Twoich splecionych rękach.

     - A co powiesz na to, że chcę to zrobić. Daj mi szansę – ująłeś moją rękę w swoje palce.

     - Ja nie wiem. Skoro wcześniej nic z tego nie wyszło…- zastanawiałam się.

     - Oliwio daj mi, chociaż spróbować – poprosiłeś.

     Nie wiedziałam jak to będzie. Dawałam nawet 80% na to, że będzie tak samo, jak teraz, że jeszcze bardziej przekonamy się o tym, że nic po za jedną nocą zrodzić się nie ma nawet prawa. Z drugiej strony czułam, że, jeżeli nie dam nam jeszcze jednej szansy to do końca życia będę się zastanawiać jak, by to było, gdybym jednak się zgodziła. Dlatego zgodziłam się, pełna obaw, ale się zgodziłam.

 ~*~

Powiem wam szczerze, że dziś zastanawiam się jakim cudem to napisałam. Znam jednak odpowiedź, bo pisałam to tydzień temu, teraz moja wena od jakiś 6 dni poszła się jeb.ć, że ta powiem łaciną podwórkową.

Kosok, od dawna chodziło mi coś tam po głowie, ale nie umiałam tego zlepić w całość. Ten one part pojawił się, kiedy oglądałam finał LŚ. Tak jestem dziwna, żeby podczas meczu, myśleć o opowiadaniu :P